«Στον έρωτα χρειάζεται να τα “δουλεύεις” όλα»

Πρόκειται για ένα άκρως καλλιτεχνικό ή, εν πάση περιπτώσει, βαθιάς και ουσιαστικής ανθρώπινης σημασίας θέμα, το να θέλει να ερευνήσει και να μάθει κανείς κατά πόσο μια συζυγία τόσο σε προσωπικό όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο, μπορεί να παράξει ουσιαστικά αποτελέσματα σε σχέση με μια τέχνη όπως αυτή του θεάτρου. Δεν είναι μόνο γιατί πάντα η επικοινωνία ανάμεσα σε δυο ανθρώπους αποκτά μια έκτακτη αποκαλυπτική σημασία όταν προεκτείνεται και πλουτίζεται με τα ερωτήματα που δημιουργεί η άλλοτε παθιασμένη και άλλοτε χαλαρή ενασχόληση με το ίδιο ακριβώς αντικείμενο. Αφορά κυρίως σε μια περιπέτεια, όπως αυτή το να ανακαλύπτεις μονοπάτια μιας δημιουργικότητας που θα σου παρέμενε άγνωστη αν δίσταζες να δοκιμαστείς σε ένα ζυγό όχι μόνο με καλλιτεχνικό αλλά και ανθρώπινο αντίκρισμα. Με την έννοια αυτή, αν θα χρειαζόταν να δώσουμε έναν γενικό τίτλο σε μια σειρά συνομιλιών με καλλιτεχνικά, θεατρικά για την ακρίβεια ζευγάρια, θα ήταν ο τίτλος «Ιστορίες οικογενειακού δικαίου». Χωρίς να σημαίνει πως στη σειρά αυτή δεν θα μπορούσε να ενσωματωθούν συζητήσεις με ζευγάρια που διακρίνονται στον επιστημονικό ή σε όποιον άλλο χώρο κοινωνικής προσφοράς (για πολλούς ενδεχομένως θα ήταν τα ζευγάρια με πολιτική αφετηρία και προσανατολισμό), όμως το θέατρο δεν παύει να παραμένει σύμφωνα με την εκτίμηση της αλησμόνητης δοκιμιογράφου και κριτικού Ελένης Ουράνη (Αλκης Θρύλος) ο «προβολέας» όσον αφορά τη σύνολη καλλιτεχνική δραστηριότητα. Απομένει μια ακροτελεύτια εκτίμηση, από πλευράς μας τώρα, πως η οποιαδήποτε «θέση», «σκέψη» ή «εξομολόγηση» γίνεται μέσα στα χρόνια σχεδόν ανεξίτηλη όταν έχει προέλθει χάρη σε δυο ανθρώπους, δημιουργούς, με ακόμη και φαινομενικά κοινά ενδιαφέροντα και στόχους.

Ποιες «ευκολίες» ή ποιες δυσκολίες υπάρχουν σ’ ένα ζευγάρι, σε μια σχέση δηλαδή δύο ανθρώπων που κάνουν την ίδια δουλειά; Και μάλιστα δύο ανθρώπων που είναι και οι δύο καλλιτέχνες και στη συγκεκριμένη περίπτωση ηθοποιοί. Πόσο εποικοδομητικό μπορεί να είναι κάτι αντίστοιχο σε μια σχέση;

Ε.Μ.: Κατ’ αρχάς θα ήθελα να πω, ή μάλλον να επαναλάβω, κάτι που έχει γράψει ο Σαίξπηρ και αφορά το σύνολο των ανθρώπων, όποια δουλειά κι αν κάνουν, επομένως κι ένα ζευγάρι ανθρώπων είτε πρόκειται για αρχιτέκτονες, δικηγόρους, εμπόρους, ζωγράφους, δασκάλους ή ηθοποιούς. «Η συνήθεια σκοτώνει το συναίσθημα» είναι η φράση του Σαίξπηρ. Χρειάζεται ένας συνεχής αγώνας για να μη σκοτώσει η συνήθεια το συναίσθημα τόσο στην προσωπική σχέση δύο ανθρώπων όσο και στη συνεργασία τους, αν συμβαίνει να κάνουν την ίδια δουλειά. Το πιο σημαντικό που πρέπει να καταλάβουμε είναι πως η αγάπη δεν μας χαρίζεται, την κερδίζουμε βήμα βήμα. Είναι αδύνατον στη συνεργασία με τον δικό σου άνθρωπο, όπως άλλωστε και στην προσωπική σας ζωή, να μη δημιουργηθούν ρήξεις. Το ζήτημα είναι να έχεις τη δύναμη, τη γενναιοδωρία θα έλεγα, να μπορείς να μπαίνεις στη θέση του. Με τον Βλαδίμηρο έχω φτάσει στο σημείο όταν τον βλέπω από την πλατεία να έχω πολύ μεγαλύτερη αγωνία απ’ ό,τι όταν είμαστε μαζί επάνω στη σκηνή. Οταν μάλιστα παίζει κωμωδία, από την αγωνία μου, στην πρεμιέρα, δεν γελάω ποτέ. Χαίρομαι την παράσταση ή στις πρόβες ή μετά την πρεμιέρα. Θα ήταν ψέμα να λέγαμε ότι δεν υπάρχουν ρήξεις ή συγκρούσεις. Αλλά ακριβώς όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, χρειάζεται ο ένας να σκέφτεται τον άλλον.