Αν η ιστορία είναι μια μεγάλη αφήγηση, μήπως στην εποχή τού κατά Ζαν Φρανσουά Λιοτάρ «τέλους των μεγάλων αφηγήσεων» τελειώνει και αυτή; Εχουν νόημα η ιστορία και οι πράξεις των ανθρώπων; Σ’ αυτό το μείζον ερώτημα απαντά ο συγγραφέας Γιοχάν Σαπουτό, καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Αυτός ανήκει στη νέα γενιά των ερευνητών που μελετούν τις ρίζες και την ιστορία του ναζισμού. Στα ελληνικά κυκλοφορούν και πολλά άλλα έργα του. Θέλει μεγάλη τόλμη να θέτεις αυτά τα ερωτήματα στον καιρό των οθονών, των εικονικών πραγματικοτήτων, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, των σειρών και των παιχνιδιών, ακόμη και του Netflix, στην εποχή της αμφισβήτησης της μυθιστορηματικής αφήγησης. Στην ουσία το ερώτημα είναι αν ο κόσμος μας είναι πραγματικός κι αν αυτός έχει νόημα. Για να είναι όμως πραγματικός ο κόσμος, πρέπει να δένεται από μια μεγάλη αφήγηση. Μεγάλη αφήγηση «είναι εκείνος ο τύπος λόγου που δίνει νόημα και κατεύθυνση συγχρόνως, όπως και συνοχή στον κόσμο» (σ. 16). Αντιθέτως με την απαισιοδοξία του Λιοτάρ, ο συγγραφέας υποστηρίζει πως ακόμη και σήμερα στις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες έχει εμπεδωθεί η αντίληψη πως «όλα είναι αφήγηση». Το ζήτημα όμως είναι για το ποιες αφηγήσεις μιλάμε.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή