Η Κυριακή έπρεπε να γυρίσει σπίτι

Δεν νομίζω ότι υπάρχει ον άλλο σ΄ολόκληρη την κτίση που να είναι τόσο δυσανεκτικό στην «απόρριψη», όσο ο αρσενικός άνθρωπος, ο ονομαζόμενος και άνδρας. Εκ του ανδρειεύομαι, αν και δεν το βλέπω. Φυσικά και δημιουργεί πολλά ζητήματα η απόρριψη, σε ένα νεογνό πιθηκάκι π.χ., που μακριά από τον απρόσφορο μαστό της μητέρας του θα λιμοκτονήσει ή θα το φάνε λάχανο τα άλλα ζώα της ζούγκλας. Ο άνθρωπος άνδρας όμως, ο κανακάρης; Γιατί εγκυστώνεται σ΄αυτή την αρχαϊκή στιγμή, αν υποθέσουμε ότι υπήρξε; Γιατί της επιτρέπει να του εξουσιάζει τα πάντα όλα; Τι του λείπει και δεν μπορεί να ντιλάρει με τη χασούρα, γιατί δεν πάει γι’ άλλα, γιατί δεν προχωράει τη ζωή του καβάλα στο περιπετειώδες υλικό από το οποίο λέγεται ότι είναι φτιαγμένος; Με τόσα εκατομμύρια χρόνια συγχρωτισμού κι όμως… Δεν γνωριζόμαστε καλά, κι αυτό θα είναι πάντοτε το θέμα.