Οταν δέχθηκες το πρώτο χαστούκι τον είδες να πέφτει στα γόνατα µε δάκρυα στα µάτια. Αρχισε να εκλιπαρεί για συγχώρεση. Δεν ξέρει ούτε ο ίδιος γιατί το έκανε. Ηταν µία κακή στιγµή, δεν είναι τέτοιος άνθρωπος, ορκίζεται στα ιερά και στα όσιά του. Και εσύ είπες να του δώσεις την ευκαιρία. Λες στον εαυτό σου ότι πρέπει να τον πιστέψει. Και για να πάρεις πιο εύκολα την απόφαση, αρχίζεις και σκέφτεσαι ότι ίσως κάπου φταις και εσύ. Μήπως το παρατράβηξες; Μήπως έγινες εκνευριστική στο τέλος µίας δύσκολης µέρας για εκείνον; Δεν το εκµυστηρεύτηκες σε κανέναν. Ούτε σε φίλους, µήτε σε γονείς. Λες ότι δεν θέλεις να τους ανησυχήσεις, αλλά η αλήθεια είναι ότι ντρέπεσαι. Οµως δεν το παραδέχεσαι ούτε στον εαυτό σου. Αλλωστε θα σου πουν να τον αφήσεις, όµως εσύ του έχεις ήδη δώσει µία δεύτερη ευκαιρία. Η επόµενη σφαλιάρα ήταν πολύ πιο δυνατή. Σε πέταξε στην άλλη άκρη του δωµατίου, κόλλησες στον τοίχο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή