Προβολές σε ένα έγκλημα

Η δολοφονία της Κυριακής Γρίβα, όχι λίγα μέτρα από το Αστυνομικό Τμήμα των Αγίων Αναργύρων αλλά δίπλα ακριβώς στο φυλάκιό του, είναι σαν να περικλείει σε έναν αιματοβαμμένο κύκλο πολλές παθογένειες τόσο του κράτους όσο και της κοινωνίας μας. Μια γυναίκα πάει στην Αστυνομία να δηλώσει, επί της ουσίας, τον φόβο της. Ζητά δηλαδή προστασία από αυτούς που εκπροσωπούν ένα υπουργείο που λέγεται «Προστασίας του Πολίτη». Ποιος όμως έχει τα αντανακλαστικά να πάρει στα σοβαρά το «φοβάμαι» του άλλου; Πόσο εκπαιδευμένη είναι η συλλογική και η ατομική συνείδησή μας να σκύψει πάνω από τον φόβο πριν αυτός επαληθευτεί; Ενα από τα βασικά ένστικτα του ανθρώπου θεωρείται «αμαρτία» στην εποχή μας. Το τραγούδι του Γιάννη Αγγελάκα «Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ» έχει γίνει ενός είδους ύμνος των ελεύθερων ψυχών και της συνειδησιακής μαγκιάς. Εντελώς λάθος. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Οταν υπερβαίνεις τον φόβο σου, είσαι γενναίος. Το λέει ο Ανδρέας Εμπειρίκος στον τελευταίο στίχο τού «Εις την οδό των Φιλελλήνων» όταν γράφει για τους Ελληνες «…πρώτοι θαρρώ, αυτοί, στον κόσμο εδώ κάτω έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου», αλλά δεν έχουμε καιρό να τον ακούσουμε. Προτιμάμε τον Αγγελάκα.