Μία ακόμα ρωγμή στο τείχος αδιαφάνειας και συγκάλυψης

Tο 2021, εποχή που οι παρακολουθήσεις τηλεφώνων δεν απασχολούσαν παρά ελάχιστους δημοσιογράφους (κάποιοι υπήρξαν και θύματα), η κυβέρνηση έφερε αιφνιδίως προς ψήφιση στη Βουλή τροπολογία με την οποία καταργούσε το κατοχυρωμένο επί δεκαετίες δικαίωμα ενημέρωσης των θιγομένων. Αρκετοί απόρησαν τότε για ποιον λόγο να προωθήσει τέτοια ρύθμιση, σε ευθεία αντίθεση με το Σύνταγμα, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), όπως ερμηνεύεται από το Δικαστήριο του Στρασβούργου αλλά και με το κοινοτικό δίκαιο, μάλιστα τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ (ΧΘΔ), όπως κρίθηκε στην τελευταία απόφαση του ΣτΕ. Γιατί δηλαδή να αποκλειστεί εντελώς μια δυνατότητα, να αιτηθεί ένας πολίτης, ο οποίος υποπτεύεται ότι έχει αρθεί το απόρρητο των τηλεφωνικών του συνδιαλέξεων, να ενημερωθεί εάν πράγματι παρακολουθήθηκε και για ποιον λόγο (μετά προφανώς τη λήξη του μέτρου);