Αστυγραφίες

Η Αθήνα αλλάζει. Και η όψη της και τα στέκια της και τα ήθη της. Τόσο γρήγορα μάλιστα ώστε προσωπικές μου αναφορές που μου φαίνονται, αν όχι σημερινές, το πολύ-πολύ χθεσινές, έχουν περάσει ήδη στη μεγάλη περιοχή του βίντατζ και του ρετρό. Είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό, όση μελαγχολία κι αν προκαλεί σε πολλούς από εμάς. Οι πόλεις προσαρμόζονται στις ανάγκες των κατοίκων της. Αν νοσταλγούμε, που λέει ο λόγος, «το παλιό το αμαξάκι, τον γκαζιέρη που μας άναβε το φως, τις κυρίες του Γιαννάκη και τον έρωτα που ήτανε κρυφός» ή έστω «κάτι νύχτες με φεγγάρι μέσ’ στα θερινά τα σινεμά μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά», δεν θα έπρεπε, πρώτα απ’ όλα, να είχαμε αλλάξει εμείς.