Το φαινόμενο του μπούλινγκ στα σχολεία και σε πολύ νεαρές ηλικίες αποτελεί μια μάστιγα του καιρού μας με αποτρόπαιες επιπτώσεις στον ψυχισμό και την ακεραιότητα παιδιών. Η μάχη σε όλα τα μέτωπα κατά τέτοιων φαινομένων πρέπει να είναι συλλογική και κάθετη, χωρίς σχετικοποιήσεις και δικαιολογίες. Προφανώς ένα μέρος της επιθετικής στρατηγικής κατά της κακοποίησης στα σχολεία περνάει και πρέπει να περνάει από τη βούληση της πολιτείας και σε αυτό το πλαίσιο είναι ορθές οι χθεσινές αποφάσεις και πρωτοβουλίες του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης με πρώτο βήμα την ενθάρρυνση του να σπάσουν τα σιωπή τους τα θύματα με μια νέα ψηφιακή πλατφόρμα. Η δε πιο ενεργή ενημέρωση των γονέων αλλά και η αυστηροποίηση του πλαισίου για αυτές τις παραβάσεις διαμορφώνουν ένα δίχτυ προστασίας και απόκρουσης ή και εκμηδενισμού του μπούλινγκ.

Βασική παράμετρος των κακοποιήσεων εντός σχολείων ήταν πάντα η αποσιώπηση ή και ο εκφοβισμός για όποιον/-α μιλούσε. Το ιδιότυπο πέπλο σιωπής επίτεινε τα φαινόμενα και διαμόρφωνε όρους μέχρι και ένα είδους «ομερτά» μεταξύ εφήβων ή και γονέων. Βέβαια η όλη νέα πραγματικότητα και τα νέα ψηφιακά εργαλεία προϋποθέτουν τη συνεργασία της εκπαιδευτικής κοινότητας και μια αποφασιστικότητα στο πεδίο τού να προλάβουμε νέα περιστατικά. Προϋποθέτουν δε και μια νέα κουλτούρα στο πεδίο της συνύπαρξης και της συμπερίληψης στο σχολικό πεδίο. Το μπούλινγκ, η βία σε όλες τις μορφές της (συχνά είναι λεκτική) πρέπει να εγγραφούν για πάντα στο κακό παρελθόν.