Πέρασαν περίπου 25 χρόνια από τότε που έπαιξα για πρώτη φορά Grand Theft Auto. Δυστυχώς δεν ήταν και η τελευταία. Το παιχνίδι μου προκάλεσε κάποιο είδος ελεγχόμενης εξάρτησης. Να ξεπετάξω τη δουλειά και να πιάσω το χειριστήριο της κονσόλας. Εκτοτε έχω αποκτήσει όλες τις εκδόσεις του παιχνιδιού και αδημονώ για την επόμενη που έρχεται το 2025. Στο GTA είσαι ένας εγκληματίας που πρέπει να φέρει εις πέρας επικίνδυνες αποστολές. Να μεταφέρεις, ας πούμε, τα ναρκωτικά από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη, σκοτώνοντας και όποιον τολμήσει να εγείρει προσκόμματα. Ετσι και σκοτώσεις αστυνομικό, αρχίζει μία άγρια καταδίωξη λίαν συναρπαστική. Στο τέλος της σε κυνηγάει το σύμπαν και φυσικά πεθαίνεις. Αλλά επειδή τα παιχνίδια δεν είναι σαν τη ζωή, έχεις πάλι την ευκαιρία να συνεχίσεις από εκεί που σταμάτησες. Μου αρέσει να σκοτώνω τους αστυνομικούς – στο παιχνίδι, εννοείται. Για μία περίοδο το έκανα συνέχεια. Το αποτέλεσμα ήταν να βλέπω, στην πραγματική ζωή, αστυνομικούς και στο μυαλό μου, έστω για ένα δευτερόλεπτο, να ξεδιπλώνεται το σχέδιο δολοφονίας τους. Προς Θεού, δεν υπαινίσσομαι ότι υπάρχουν παιχνίδια που εκπαιδεύουν δολοφόνους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή