Χρόνος λύκος

Ενα έτος μετά την εμφάνισή της, η «υπόθεση των Τεμπών» έχει αλλάξει τροπή και χαρακτήρα. Το ανθρώπινο και συλλογικό δράμα έδωσε τη θέση του σε μια επίπλαστη κανονικότητα, που δεν αποδείχτηκε, όμως, οριστική. Αδέξιοι – κάποιοι θα έλεγαν και ύποπτοι – κυβερνητικοί χειρισμοί, απουσία κάθαρσης – ίσως και προσπάθεια να μην υπάρξει –, αποκαλύψεις για γεγονότα που είχαν αποκρυβεί ή υποτιμηθεί – όλα αυτά ξανάφεραν την υπόθεση στο προσκήνιο ως αίτημα πλέον σχεδόν πάνδημο: να ριχτεί φως στις συνθήκες του δυστυχήματος και στο πλέγμα των ευθυνών, που δεν είναι ούτε πραγματολογικά ορθό ούτε ηθικά αρμόζον να περιοριστούν στο λάθος ενός ανθρώπου. Από τότε που αποκαλύφθηκε, χωρίς να αμφισβητηθεί, η παρέμβαση κάποιου αόρατου χεριού στο ηχητικό της τραγωδίας, η εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας θέτει με επίταση λογικά και αναγκαία ερωτήματα για το «μοντάζ» των συνομιλιών, για τον σιδηροδρομικό διαγωνισμό που δεν υλοποιήθηκε, για τις κινήσεις και τις μεταστροφές της κυβέρνησης. Αυτοί που διοικούν όχι απλώς θα μπορούσαν, αλλά θα ήταν, κανονικά, υποχρεωμένοι να δώσουν, ή έστω να επιχειρήσουν να βρουν, απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, που δεν αντικαθιστούν ούτε την έρευνα ούτε τον ρόλο της Δικαιοσύνης. Οσο δεν γίνεται αυτό, θα φουσκώνει η υποψία – η πεποίθηση – περί συγκάλυψης, θα αυξάνεται η κοινωνική δυσφορία και θα πέφτει νερό στον μύλο των συνωμοσιολόγων. Γιατί αυτοί επικρατούν σήμερα, δυστυχώς, και στη Βουλή και στην κοινωνία, με καθοριστική συμβολή της κυβέρνησης που επέλεξε τους χαρακτηρισμούς και τη μικροπολιτική αντί για την ευθύνη και την αλήθεια.