Ενα αντίδοτο στη μελαγχολία για τη φθορά

Από τις εκδόσεις Ινδικτος κυκλοφορεί η νουβέλα του πρωτοεμφανιζόμενου στην πεζογραφία Βαγγέλη Κουτσουράκη (1979) Το Δέντρο. Ο εγγονός, ίσως το alter ego του συγγραφέα, αφηγείται την ιστορία του παππού του, του ογδοντάχρονου Αντρέα, και συγκεκριμένα τη σχέση του με μια εκατοχρονίτικη κουκουναριά. Η πελώρια αγαπημένη κουκουναριά του παππού φάνταζε στα μάτια των εγγονών του «σαν καλό στοιχειό που άπλωνε προστατευτικά τη φτερωσιά τής φυλλωσιάς του πάνω από το σπίτι». Θεωρούσαν ότι κάτω από τη χοντρή της φλούδα κρυβόταν μια περήφανη ψυχή η οποία παρέμενε αταπείνωτη και ίσως για αυτό ο παππούς την αγαπούσε περισσότερο από τα άλλα δέντρα. Αν και όσα χρόνια τον θυμόταν ο εγγονός του, ποτέ του δεν τον είδε να κόψει ένα κλαρί δέντρου ή να αφήσει απότιστη μια ρίζα, τέτοια ήταν η σχέση του παππού του με τη φύση.