Η φαλακρή τραγουδίστρια

Θα ήθελα να είχα στη διάθεσή μου μόνο μια φράση και με αυτή να τελείωνα. «Αυτά δεν είναι ψηφοδέλτια, είναι πατσαβούρες». Εχω όμως κάμποσο χώρο να καλύψω και να απολογηθώ. Οπότε ας αρχίσουμε από τα τυπικά. Ποιους προσέβαλα; Λέγεται ότι οι πολιτικοί σχηματισμοί είναι δεδομένοι, οι ψηφοφόροι τους όμως όχι. Με ποιο σκεπτικό όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα μας προτείνουν τόσο αλλόκοτες υποψηφιότητες; Δεν πάει πολύς καιρός που καταπλήξαμε το Ευρωκοινοβούλιο με ένα καραμπινάτο διεθνές οικονομικό σκάνδαλο και με μια αγνώστων λοιπών στοιχείων υπόθεση σεξουαλικής παραβίασης, συν κάτι ψιλοφυγόδικους ψιλονεοναζί. Θέλουμε κι άλλα τέτοια, τώρα μάλιστα που η ευρωπαϊκή ιδέα και αρτιμέλεια χτυπιούνται από παντού; Κι επειδή δεν είμαι ικανή να γράψω έναν λίβελο της προκοπής και να το ευχαριστηθώ, κοιτάζω τα ψηφοδέλτια και – τι να κάνω; – μαδάω τα μαλλιά μου. Οχι τόσο για τα περιθώρια επιλογής που δεν έχω. Αυτό που προπάντων με φρικάρει είναι όταν σκέφτομαι – με τέτοιες υποψηφιότητες – τι μπορεί να είναι αυτό που προετοιμάζει το πολιτικό μας σύστημα και δεν το ξέρει. Ή μήπως το ξέρει; Να μας σούρει όλους από το μαλλί μέσα στον πιο διεστραμμένο αντισυστημισμό. Μα μόλις πριν από λίγα χρόνια μάς φάνηκε ότι βγήκαμε απ’ αυτά τα λασπόνερα, κι ακόμα πλενόμαστε. Πάλι τα ίδια;