Οταν πηγαίναμε μαζί σχολείο

Διαβάζοντας τη δέσμη μέτρων που εξήγγειλε το υπουργείο Παιδείας για την καταπολέμηση του bullying και της παραβατικότητας στα σχολεία, συνειδητοποίησα πόσο έχω μεγαλώσει (καλά, δεν περίμενα αυτό, μου το φωνάζει η πλάση και ο καθρέφτης μου χρόνια τώρα, αλλά λέμε). Επανήλθε, λένε, η πενταήμερη αποβολή. Από πού; Χαμπάρι δεν είχα πάρει ότι είχε φύγει. Και επίσης το όριο των απουσιών που επίσης δεν ήξερα ότι μας είχε αποχαιρετήσει. Κι εγώ θυμάμαι τη δική μας αγωνία μήπως και πέσουμε από το «Διαγωγή κοσμιωτάτη» στο «Διαγωγή κοσμία». Και τώρα που το βλέπω από απόσταση, ο γκαϊλές μας δεν ήταν το στίγμα της υποβάθμισης στη δεύτερη κατηγορία της συμπεριφοράς, αλλά το ότι ξεπεράσαμε τα όρια και εκτεθήκαμε, ενώ υποτίθεται ότι ήμασταν «μανούλες» στο να σταματάμε τις ταρζανιές και τους κανιβαλισμούς όχι στο παρά πέντε αλλά στο παρά μισό, έτσι ώστε να σώζουμε τα προσχήματα.