Η συζήτηση για τις επικείμενες κυρώσεις της ΕΕ στο Ιράν με αφορμή την ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή δεν είναι καινούργια και έχει απασχολήσει τις κυβερνήσεις της Ευρώπης και σε σχέση με τη Ρωσία. Η μέχρι τώρα εμπειρία όμως δεν είναι επιτυχημένη και καθεστώτα όπως η Ρωσία ή το Ιράν έχουν τρόπο και την ευελιξία να παρακάμπτουν τις υποτιθέμενες αυτές κυρώσεις. Σε απόλυτη δε αντιδιαστολή, σε περιβάλλον κυρώσεων, χώρες όπως αυτές σημειώνουν και… οικονομικές επιτυχίες. Οπως το Ιράν που προσφάτως κατέγραψε ρεκόρ εξαετίας στο πετρέλαιο. Το ίδιο ισχύει και για τη Ρωσία.

Η αναποτελεσματικότητα των κυρωτικών μέτρων έγκειται όχι μόνο στην ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, μα και σε μια είδους ευελιξία που επιδεικνύουν οι χώρες που τίθενται υπό κύρωση. Εδώ επίσης πολλοί αναλυτές εστιάζουν στην αδυναμία κοινής γραμμής των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων σε σχέση με ένα μέτωπο που θα έπρεπε να έχει ήδη διαμορφωθεί και που δεν θα επέτρεπε διαβαθμίσεις στις κυρώσεις ή μεροληπτικές σχέσεις με τα καθεστώτα.

Η ευρηματικότητα των δεύτερων για να υπερβούν όσα περιγράφουμε επίσης γνωρίζουν πιένες, αφού πλέον έχουν και πείρα από τις πιέσεις της Ευρώπης. Η παράλληλη δε συσπείρωση που καταφέρνουν τα καθεστώτα στο εσωτερικό τους εργαλειοποιώντας τις κυρώσεις αυτές είναι μια ακόμη όψη των υπερβάσεων που μπορούν και πετυχαίνουν σε καθεστώς πολέμου. Ας δει η Ευρώπη ξανά το θέμα πιο σοβαρά και σε βάθος.