Αλλού το όνειρο κι αλλού το θαύμα

Η πίστη είναι μία πολύτιμη εσωτερική διεργασία κι αυτό το έχουν παραδεχθεί σπουδαίοι «άθεοι». Από τον βρετανό συγγραφέα Τζούλιαν Μπαρνς που στο βιβλίο του περί θανάτου με τίτλο «Nothing to be Frightened of» γράφει «Δεν πιστεύω στον Θεό αλλά μου λείπει» έως τον Μ. Καραγάτση που έλεγε «Δεν πιστεύω στον Θεό αλλά ζηλεύω αυτούς που πιστεύουν». Ετσι, παρόλο που έχω από χαλαρότατους έως ανύπαρκτους δεσμούς με τη θρησκεία, δεν μπορώ να χλευάσω την πίστη των άλλων. Και θεωρώ επίσης ότι, ως εσωτερική διεργασία, δεν είναι απαραίτητο να επηρεάζει ή να επηρεάζεται από πολιτικές ιδεολογίες και απόψεις. Γνωρίζω, για παράδειγμα, πολλούς βαθιά θρησκευόμενους αριστερούς ακόμη και ψηφοφόρους του ΚΚΕ. Ενώ οι ωραιότεροι στίχοι του Μάνου Ελευθερίου, ενός ανθρώπου που επέλεξε για τον εαυτό του την πολιτική κηδεία και την καύση, βρίθουν από αναφορές και προβολές στη χριστιανική πίστη. Με αυτήν την έννοια, μπορεί ένας πολιτικός να είναι θρησκευόμενος και συγχρόνως να υποστηρίζει τον διαχωρισμό της Εκκλησίας από το Κράτος. Δεν έχουν σχέση αυτά τα δύο. Το ένα έχει να κάνει με πνευματικότητα και το άλλο με ορθολογισμό.