«Μια παράσταση που δεν θα ξεχάσω ποτέ»

Είναι αμφίβολο ή μάλλον απολύτως βέβαιο πως αν αλλάζαμε τους όρους του σημερινού αφιερώματος και αντί για πολιτικά πρόσωπα, που τα καλούμε να μιλήσουν για το «ποια θεατρική παράσταση έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη τους», είχαμε απευθυνθεί σε ηθοποιούς ζητώντας να μας μιλήσουν για μια πολιτική πράξη που να τους έχει ενθουσιάσει, θα είχαμε συναντήσει, αν όχι μια καθολική αμφισβήτηση, οπωσδήποτε μια επιφύλαξη ακόμη και για το πιο αποδεδειγμένα πολιτικής χροιάς επίτευγμα. Δυο περιοχές εξίσου, έστω και για διαφορετικούς λόγους, «επικίνδυνες», αυτές του θεάτρου και της πολιτικής. Η ασυγκρίτως ευκολότερα διαπιστωνόμενη ειλικρίνεια της πρώτης σε σχέση με τη δεύτερη καθώς και ο αμεσότερα εκφραζόμενος παρηγορητικός της χαρακτήρας φέρνουν το θέατρο σε θέση πρωτιάς όσον αφορά τα ενδιαφέροντα και τις επιλογές ακόμη και των ίδιων των πολιτικών – απόδειξη οι συγκεντρωμένες σήμερα απαντήσεις. Με μια ερώτηση και ένα θέμα που άπτονται της προσφιλούς για όλους μας αναπολητικής διάθεσης και μιας βιωματικής επιπλέον εγρήγορσης, αναδεικνύεται το ασύγκριτο μιας θεωρούμενης εφήμερης τέχνης να πλουτίζει με έναν ανεπανάληπτο αλλά και ισοδύναμο τρόπο τόσο το παρελθόν όσο και το παρόν. Και με τη χειροπιαστή βεβαιότητα πως οι εκατοντάδες ή μάλλον χιλιάδες προσερχόμενοι καθημερινά στις θεατρικές αίθουσες θεατές «επενδύουν» την παρούσα στιγμή σε ένα εξίσου πλουτοφόρο στην ανακίνησή σου παρελθόν. Πρόκειται για μια «συνέχεια» που ακόμα και η διαρκέστερη όσον αφορά τη φύση της τέχνη δεν μπορεί παρά να ζηλέψει έτσι όπως συνδυάζει ταυτόχρονα, άμεσα και σπαρταριστά τη «θεραπεία» του ανεπούλωτου καημού της επικοινωνίας με την κρυφή, ανομολόγητη συνήθως επιθυμία να μεταμορφωθείς σε κάτι άλλο σε σχέση με τη δυσβάσταχτη συνήθως προσωπική σου συνθήκη.

Γιώργος Αμυράς