21η Απριλίου 1967. Μνήμη ή απομνημόνευση;

Αύριο είναι μια άσημη (πλέον) επέτειος. Προσπαθεί να υπάρξει ανταγωνιζόμενη μεγάλα διεθνή πολεμικά γεγονότα και αδυσώπητους λογαριασμούς που απειλούν τους πολίτες. Βέβαια η μνήμη για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου «ανασχηματίζεται» με την απομάκρυνση από τη δράση (και τη ζωή) μερικών από τους τιμωρημένους, τους διωκόμενους αγωνιστές, ανασχηματίζεται με την ευρύτερη αποδυνάμωση των γενεών, που έχουν το πρωτογενές βίωμα. Ανασχηματίζεται όμως και με την ιστορική έρευνα που επανερμηνεύει ή (όπου υπερισχύουν οι ιστορικοί διασκευαστές της πολιτικής καταστροφής που το πραξικόπημα επέφερε) αποερμηνεύει. Οπως κάθε γεγονός, το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 αποκτά μια «κινητικότητα» από τις πολλαπλές νοηματοδοτήσεις του. Στο τέλος, μάλλον αποσιωπάται, περιθωριοποιείται, μέσα στην ηθογραφία. Η υποδοχή του, οι αναγνώσεις του από τον σημερινό πολίτη, ενέχουν τις αντιφάσεις, τις πολιτικές ευτέλειες, αλλά και τις σημαντικές δημοκρατικές κατακτήσεις, όλων των μεταγενέστερων πολιτικών επιτελέσεων. Αλλάζουν οι πολιτικοί παραλήπτες, οι αναγνώστες, αναδύονται νέες περιοχές πληροφοριών και προσωπικών μαρτυριών από την έρευνα, αλλά κυρίως απομακρύνονται, χάνονται οι παραστάσεις του γεγονότος, δημιουργώντας έναν αδιαφανή θεωρησιακό χυλό, που εξαφανίζει και διαγράφει. Το πραξικόπημα ξεχνιέται, ήτοι δεν διδάσκει;