Μια επέτειος για 70+ ή μια υπόμνηση;

Εκείνο το πρωί της 21ης Απριλίου η ατμόσφαιρα στο σπίτι ήταν απόγνωση και οδύνη. Για τους γονείς η σκέψη ήταν «Οχ! Πάλι βάσανα», αναρωτιόντουσαν ποιοι από τους γνωστούς θα είχαν ήδη συλληφθεί, οι ίδιοι περίμεναν πότε θα τους καλούσε η Ασφάλεια «δι’ υπόθεσίν» τους, εμείς τα παιδιά νιώθαμε ότι άρχιζε μια πολύ σκοτεινή περίοδος. Ετσι θυμάμαι εκείνη τη μέρα, έφηβος μιας αριστερής οικογένειας η οποία είχε βιώσει τις σκληρές συνθήκες της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Δεν είναι ανάμνηση που μπορεί να γενικευτεί. Οι συνομήλικοι από κεντρώες οικογένειες θα ήταν οργισμένοι γιατί η δικτατορία ματαίωνε οριστικά το μεταρρυθμιστικό εγχείρημα της Ενωσης Κέντρου, το οποίο ήδη είχε ανακοπεί από το «βασιλικό πραξικόπημα» τον Ιούλιο του 1965. Αργότερα, η πλειονότητά τους θα ριζοσπαστικοποιηθεί και μεταπολιτευτικά θα εκφραστεί από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Με τους συνομήλικους της Δεξιάς οι αναμνήσεις θα ήταν πιο περιπεπλεγμένες. Αρχικά, ένα μέρος του συντηρητικού κόσμου που είχε φανατιστεί κατά του Κέντρου και της Αριστεράς αντιμετώπισε τη δικτατορία με συναίνεση ή ανοχή. Το σημαντικό όμως ήταν ότι οι σημαίνοντες πολιτικοί της παράταξής τους αρνήθηκαν να συμπράξουν με το καθεστώς. Σε αντίθεση με άλλες χώρες, όπως η Χιλή όπου η στρατιωτική και η πολιτική Δεξιά συνεργάστηκαν, στην Ελλάδα η δικτατορία δεν βρήκε πολιτικούς συμμάχους στον συντηρητικό χώρο, γεγονός που της στέρησε τη «φυσική» μαζική συναίνεση. Ετσι η πλειονότητα του δεξιού κόσμου βαθμιαία αποστασιοποιήθηκε για να στοιχηθεί αργότερα στη ΝΔ του Κωσταντίνου Καραμανλή, αρχιτέκτονα της Μεταπολίτευσης και της ένταξης στην Ευρώπη.