Το σημερινό ρεπορτάζ των «ΝΕΩΝ» για τους αιωνόβιους ερευνά ένα τεράστιο θέμα που αγγίζει και τη χώρα μας. Σύμφωνα με αυτό, πολλοί αιωνόβιοι για τους οποίους έχουμε κατά καιρούς διαβάσει, δεν προκύπτει πως είναι και τόσο αιωνόβιοι και το πρόβλημα των ηλικιών έγκειται στα ακριβή αρχεία και τις καταγραφές σε πολλές χώρες. Η ιστορία απασχόλησε παλιότερα (2011) και την Ελλάδα όταν το δικό μας υπουργείο Εργασίας ξεκίνησε έρευνα αφού η απογραφή του 2011 μέτρησε λιγότερους από 2.500 αιωνόβιους, όταν καταβάλλονταν συντάξεις σε 9.000 υπερηλίκους που εμφανίζονταν ως… αιωνόβιοι. Φαντάζεστε το κόστος. Ούτε πολλοί είναι ούτε έχουν σπάσει το νήμα των ηλικιών που διαβάζουμε.

Αυτό, σε συνδυασμό με τους πεθαμένους των εκλογικών καταλόγων που παραμένει κάτι ακανθώδες και για τη χώρα μας, είναι μια διάσταση που συμβάλλει όχι μόνο σε λανθασμένα συμπεράσματα, μα και προδίδει μια εικόνα κράτους αναλογικών εμποδίων σε μια ψηφιακή εποχή. Η εκκαθάριση των μητρώων, η αντιστοίχιση των εκλογικών καταλόγων, η καταγραφή του πληθυσμού με ορθότητα, δεν είναι ένα δευτερεύουσας υποχρέωσης μέτρο.

Είναι βασική προϋπόθεση για ένα σοβαρό κράτος και μια πολιτεία όπου δεν θα κοροϊδεύει ο ένας τον άλλον. Είναι αδιανόητο, σε μια εποχή που εισαγόμαστε στην Τεχνητή Νοημοσύνη με γοργούς ρυθμούς, να διατηρείται μια εικόνα παλιάς γραφειοκρατίας και μαζί με αυτό να επιβαρύνεται και το κράτος. Βούληση απαιτείται και ταχύτητα. Τα εργαλεία πλέον υπάρχουν. Δικαιολογίες, όχι.