Υπήρχε μια εποχή που η Φίνος Φιλμ και ο λεγόμενος εμπορικός κινηματογράφος είχε μπει στο στόχαστρο «των ποιοτικών» και της Αριστεράς της εποχής. Υποτίθεται ότι το στούντιο του Φίνου, και μαζί οι διάφορες ανταγωνιστικές μικρές και μεγάλες εταιρείες παραγωγής, που άρχισαν να δημιουργούνται μετά τον πόλεμο και κυριάρχησαν στην ελληνική κινηματογραφική αγορά μέχρι την επιβολή της τηλεόρασης τη δεκαετία του 1970, τροφοδοτούσαν ένα σινεμά των κλισέ, συντηρητικό και μονότονο, ένα λαϊκό προϊόν προς κατανάλωση. Πιστεύτηκε ότι ο Φίνος και οι άλλες εταιρείες παραγωγής επέβαλαν την αισθητική νόρμα τους στους κινηματογραφιστές και στο κοινό, χειραγωγώντας και τις εταιρείες και τους θεατές. Και μετά τη μεταπολίτευση, με τις εταιρείες παραγωγής σε έκλειψη, ήταν εύκολο για έναν ιδεολογικοποιημένο κινηματογράφο, που αποκλήθηκε Νέος, να επιβληθεί.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή