Οταν ήμουν μικρή ήταν το αγαπημένο μου τραγούδι. Είκοσι κάτι χρόνια μετά την Κατοχή, η Ελλάδα προσπαθούσε να γλυκάνει τα τραύματα από εκείνη την εποχή, το τραγουδάκι όμως είχε περάσει σε εμάς ως «γονική παροχή». «Πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή και λέει στα παιδάκια νιξ φαΐ». Το τραγουδούσα και ήταν σαν να ξόρκιζα όλες εκείνες τις ιστορίες πείνας που άκουγα από τη μαμά και τη γιαγιά μου. Πρόσφατα, διάβαζα κάπου ότι το τραγούδι αυτό θα έπρεπε να απαγορευθεί διότι εκτός του ότι μιλάει για χοντρή, έχει και υπαινιγμό παιδικής κακοποίησης με εκείνο το «νιξ φαΐ». Γέλασα μπορεί και περισσότερο απ’ όσο με τη διακινούμενη άποψη ότι η ταινία «Η αρχόντισσα και ο αλήτης», αυτή στην οποία η Βουγιουκλάκη παριστάνει τον Πίπη, είναι η πρώτη LGBQ+ ταινία. Γιατί το τραγούδι αυτό, παρά την εύθυμη μουσική και τους σκωπτικούς στίχους που έγραψε ο Πάνος Τζαβέλλας, διηγείται μια θλιβερή ιστορία που την κάνουν ακόμη πιο τραγική οι συγκυρίες της εποχής. Και που άρχισε σαν σήμερα πριν από 83 χρόνια, την ημέρα που μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή