Τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης ήταν μια περίοδος προόδου σε πολλούς τομείς, όχι όμως και στην εκπαίδευση. Ιδιαίτερα τα πανεπιστήμια ζουν με το όνειρο των φοιτητικών εξεγέρσεων που έπληξαν μεν τη Χούντα, αλλά στη συνέχεια εξελίχθηκαν σε εφιάλτη. Κυριάρχησε η ιδέα ότι το πανεπιστήμιο είναι τόπος προετοιμασίας κοινωνικής ανατροπής. Ολες οι βαθμίδες της εκπαίδευσης, αντί να στηρίξουν τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας, μεταβλήθηκαν, με συγκατάθεση μέρους του προσωπικού τους, σε έσχατο προπύργιο αντίστασης σε μεταρρυθμίσεις. Με πρόσχημα την αντεκδίκηση κατά της Χούντας που είχε εκδικηθεί την Αριστερά, αναβίωσε το κλίμα του Εμφυλίου και αναθερμάνθηκαν διχαστικές νοοτροπίες. Με ζητούμενο την επίλυση παλιών λογαριασμών, ο φανατισμός επέβαλε την ολέθρια ιδέα πως μεταξύ Κεντροαριστεράς και Κεντροδεξιάς υπάρχει «άβυσσος», αποκλείοντας τη μετριοπάθεια που απελευθερώνει την εκπαίδευση για να στραφεί προς το μέλλον.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή