«Η λογοτεχνία δεν λέει αλλά δείχνει»

Ο Γιώργος Συμπάρδης αποτελεί σήμερα για την εγχώρια πεζογραφία μια διακριτή λογοτεχνική φωνή που κατέχει την τέχνη του υπαινιγμού. Τα βιβλία του, ένας εσωτερικός ορίζοντας σημαινομένων των ανθρώπων της διπλανής πόρτας, όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε. Η «Πλατεία Κλαυθμώνος» (Μεταίχμιο) λαμβάνει χώρα στον πρώτο χρόνο της απριλιανής δικτατορίας. Ενας νεαρός αφηγητής, ο οποίος παραμένει αγνώστου ταυτότητας μέχρι το τέλος, εξερευνά και αντιμετωπίζει την υπό διαμόρφωση σεξουαλικότητά του, μέσα από το ομιχλώδες περιβάλλον της οικογενειακής του κατάστασης: των δύο γονιών του και ενός τρίτου προσώπου που αποτελεί τον συνδετικό τους κρίκο. Ο Συμπάρδης δεν μας δίνει έτοιμη τροφή. Διασχίζει τα κρυμμένα της ψυχής, αφήνοντας στους αναγνώστες να απαντήσουν στα πολύπλοκα ερωτήματα που θέτει και μας αφορούν.