Κάποτε ένας παπάς τού είπε πως έμαθε πώς να πιάνει το Ευαγγέλιο παρατηρώντας τον πώς πιάνει τη λύρα. Και είναι και κολακευτικό και πολύ σωστό, αν τον δεις πώς πιάνει τη λύρα για να παίξει ή πώς την αφήνει στα διαλείμματα. Είμαστε σε μια υπέροχη αυλή στο Περιστέρι όπου φιλοξενείται. Ο λυράρης και ερμηνευτής Βασίλης Σκουλάς είναι απέναντί μου, έχει έλθει για δύο εμφανίσεις στο Χαμάμ. Καπνίζει πια ηλεκτρονικό τσιγάρο, αλλά με την ίδια μανία με το κλασικό. Μαζί με τις πολλές ιστορίες που λέει, έχει μια σοφία. Και βασικά ένα μέτρο και μια σεμνότητα που σπάνια τη συναντάς. Κι όμως ο άνθρωπος αυτός έχει διανύσει μια μεγάλη πορεία, όχι απλώς στο κρητικό είδος, μα στο ελληνικό τραγούδι στο σύνολό του από δώδεκα ετών. Μια πορεία δύσκολη που τα είχε όλα ως τώρα, μέχρι τραυματισμό από μπαλοθιά. Ο Σκουλάς έχει τη μοναδικότητα και το δικό του ιδίωμα, το ανωγειανό, να κομίσει στην τέχνη μα και να το μοιραστεί με μεγάλα κοινά και να το ανανεώσει.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή