Από το πολυβολείο στο λιμάνι

Και πώς να ταξιδέψουν στη λίμνη Κερκίνη τώρα με δεμένο το ένα του μάτι; Είχαν πάει για την Ανάσταση στην εκκλησία, με το «Δεύτε λάβετε φως» άναψαν τις λαμπάδες τους, είπαν το « Χριστός Ανέστη», φιληθήκανε με χαρά, όταν ξαφνικά ένιωσε ένα κάψιμο στο μάτι του, και με τα αίματα που άρχισαν να κυλάνε τον άρπαξαν και τρέχοντας βρέθηκαν στο εφημερεύον νοσοκομείο. «Αχ !» έλεγε η νοσοκόμα, «μ’ αυτά τα πυροτεχνήματά τους που σκάνε για να κάνουν οι νταήδες το κέφι τους», καθώς ο γιατρός έριχνε σταγόνες με αναισθητικό στο μάτι του. Αφού τον εξέτασε σε ένα μηχάνημα που το έλεγαν λυχνία, «τυχερός είσαι, φίλε μου, γλίτωσες τα χειρότερα, το τραύμα είναι έξω από τον βολβό». Κι όταν του έβαλαν μια αλοιφή απαλά – απαλά, έδεσαν με επίδεσμο την πληγή, «ίδιος με κουρσάρο σε πειρατικό καράβι» του είπε η αδελφή του, κι ο γιατρός, «αύριο πάλι εδώ, για αλλαγή».