Το κιτς στη σύγχρονη ελληνική ιστορία

Ανοίγεις το χαρτοκιβώτιο που έχεις φυλάξει στο πατάρι του πατρικού σου και που μέσα του έχεις καταχωνιάσει ενθυμήματα της παιδικής σου ηλικίας: μια κασέτα με το αγαπημένο σου συγκρότημα, ένα κρητικό μαχαίρι από την πενθήμερη του Λυκείου, δύο τεύχη του περιοδικού Αγόρι, ένα τετράδιο από το μάθημα των Αρχαίων. Σκόρπια τεκμήρια ενός παρελθόντος που πράγματι υπήρξε. Εικόνες ενός «κάποτε» που καθώς σου θυμίζει την εποχή της εφηβείας σου είναι ταυτόχρονα αληθινό και φαντασιακό. Υπήρξε και δεν «υπήρξε». Στην ιστορία δεν λειτουργούμε πολύ διαφορετικά όσο και αν η πρόταξη της αντικειμενικότητας είναι ανάγκη καταστατική. Σπαράγματα της Μεταπολίτευσης. Αποσπασματικές εικόνες, επεξηγηματικές όμως στη συνοπτικότητά τους για μια κατεύθυνση των πραγμάτων. Μία ταινία για τις μεγάλες συναυλίες της πρώιμης Μεταπολίτευσης (1975), άλλη μία για το πώς φτιάχνεται σε συνθήκες δικτατορίας ο βασανιστής (1976, προβολή στην κρατική τηλεόραση: 1982), ένας τόμος – απάνθισμα με κορυφαίες στιγμές του νεοελληνικού κιτς.