Ο κυκλώνας του Ματιού

Από τις δύο πρόσφατες εθνικές τραγωδίες – η έκφραση ακούγεται μεγαλόστομη, αλλά ακριβολογεί –, το Μάτι και τα Τέμπη, στην πρώτη υπάρχει μεγαλύτερη αίσθηση ότι ο αριθμός των θυμάτων θα μπορούσε – θα έπρεπε – να είναι μικρότερος και ότι οι ολιγωρίες των «υπευθύνων» ήταν περισσότερες και σοβαρότερες. Η δικαστική ετυμηγορία αυτών των ημερών όχι μόνο δεν ανταποκρίθηκε σε αυτή την αίσθηση, αλλά αδίκησε, σε κάποιο βαθμό ευτέλισε, τα γεγονότα, τα θύματα και την απόλυτα δικαιολογημένη προσμονή για κάθαρση. Γιατί ναι μεν «ο λαός δεν δικάζει», αλλά δεν είναι «λαϊκισμός», όπως βιάστηκε να πει η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων, η συλλογική επιθυμία αντιστοίχισης μιας δικαστικής κρίσης με τη σημασία των υπό εξέταση γεγονότων και πράξεων. Ισχύει ότι οι δικαστές δικάζουν με βάση τον νόμο, τον οποίο δεν διαμορφώνουν οι ίδιοι, αλλά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι δικαστές, και όχι ο νόμος, είναι εκείνοι που έκριναν ότι οι κατηγορούμενοι έπρεπε να κατηγορηθούν μόνο για πλημμελήματα, ότι ένας μεγάλος αριθμός κατηγορουμένων έπρεπε να αθωωθεί και, κυρίως, ότι όλες οι ποινές έπρεπε να μετατραπούν σε χρηματικές. Η «τιμολόγηση» τόσων, και τέτοιων, θανάτων αποτελεί ύβριν, που κανένα δικαστήριο δεν δικαιούται να αγνοεί. Κρίση επί της συγκεκριμένης δικαστικής κρίσης, συνεπώς, είναι όχι μόνο δυνατή, αλλά επιβεβλημένη.