Τον έχουν πει και κινεζικό τον αιώνα που διανύουμε. Για οικονομικούς, γεωπολιτικούς και δημογραφικούς λόγους. Πολλοί δε προεξοφλούν πως η κινεζική ηγεμονία δεν θα είναι αναίμακτη, ούτε ο παλιός άξονας θα παραχωρήσει τη θέση του εύκολα. Αλλοι, πάλι, αναλυτές βλέπουν ακόμη και στη σημερινή γεωπολιτική περιδίνηση τα σκιρτήματα της νέας αναδιάταξης παγκοσμίως και της νέας κεντρικής, βασικά οικονομικής, θέσης της Κίνας.

Ολα αυτά αναζωπυρώνονται ως σενάρια ή ως ερμηνείες με την τριμερή συνάντηση του προέδρου της Κίνας Σι Τζινπίνγκ με τον πρόεδρο της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν και την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στο Παρίσι. Μια επίσκεψη του Σι στην Ευρώπη που είχε να γίνει πέντε χρόνια και προφανώς έχει τη δική της βαρύτητα. Οχι απλώς γιατί στην ατζέντα είναι οι εμπορικές σχέσεις ΕΕ – Κίνας αλλά και γιατί το γύρω περιβάλλον είναι εμπόλεμο με δύο μέτωπα σε Ουκρανία και Γάζα αλλά και μεταξύ Ιράν – Ισραήλ να ηλεκτρίζουν τις παγκόσμιες ισορροπίες.

Υπό αυτή την έννοια, προφανώς δεν μιλάμε για μια τυπική συνάντηση αλλά για μια προσπάθεια εκ μέρους της ΕΕ – βασικά της Γαλλίας – να εξισορροπήσει τον οικονομικό ανταγωνισμό αλλά και να πιέσει την Κίνα σε μια κατεύθυνση ειρήνευσης στην Ουκρανία, λόγω των σινορωσικών σχέσεων. Οι δίαυλοι της ΕΕ με το Πεκίνο αλλά και η προσοχή που το δεύτερο επιδεικνύει στις νέες γεωπολιτικές αναταράξεις είναι δύο δεδομένα με άμεσες αλλά και έμμεσες επιδράσεις στο διαμορφούμενο παγκόσμιο σκηνικό.