«Το όνειρό μου είναι να βγω στη σκηνή σε μια πιατέλα, με ένα μήλο στο στόμα. Σαν γουρουνόπουλο». Οταν άκουσα, στα βάθη της δεκαετίας του 1980, να το λέει αυτό η Αννα Παναγιωτοπούλου, κατάλαβα ότι δεν έβλεπε το θέατρο σαν «θρησκεία» που μπορούσε να σώσει, αν όχι τον κόσμο ολόκληρο, τουλάχιστον τους «πιστούς» της. Δεν ήταν των μεγάλων θεατρικών οραμάτων και αν κάποιος δημοσιογράφος τη ρωτούσε – ήδη από εκείνη την εποχή – ποιοι είναι οι σπουδαίοι ρόλοι που θέλει να ερμηνεύσει, δεν ξέρω ποια ακριβώς θα ήταν η απάντησή της, ψυχανεμίζομαι όμως ότι θα προκαλούσε αμηχανία. Και, σίγουρα, θα έβγαζε τίτλο. Γιατί η Αννα, που έφυγε το Μεγάλο Σάββατο, ήταν από μόνη της ένας ρόλος. Οχι μόνο εξωτερικά λόγω της χαρακτηριστικής φωνής και των εκφράσεών της αλλά και εσωτερικά. Δεν χρειαζόταν να τη γνωρίσεις πολύ καλά για να νιώσεις ότι αυτό το σαρκαστικό, καταλυτικό και ανελέητο χιούμορ της ήταν απότοκο μιας βαθιάς μελαγχολίας. Και, ίσως, ο καλύτερος – και, τελικά, πιο παραγωγικός – τρόπος για να την ξορκίσει.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή