Ολοι αυτοί που «σκοτώνουν παιδιά»

Ηταν μία φράση που πάγωσε ακόμα και συντρόφους του στον ΣΥΡΙΖΑ. «Υπάρχουν κάποιοι που το παίζουν πατριώτες και θρησκευόμενοι, συγκαλύπτουν εγκλήματα, κυριολεκτικά εγκλήματα. Πάνε και φιλάνε χέρια το Πάσχα, αλλά συγκαλύπτουν και ψηφίζουν υπουργούς που σκοτώνουν παιδιά». Η αλήθεια είναι πως η έλευση του Στέφανου Κασσελάκη στο κόμμα φαινόταν ότι θα κόμιζε κάτι νέο στην πολιτική ζωή. Καλό ή κακό, πάντως σίγουρα φρέσκο. Ο 36χρονος εφοπλιστής δεν είχε καμία σχέση με τον μέσο ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ και σε καμία περίπτωση με το μέσο στέλεχός του. Αμερικανοτραφής, σπούδασε σε ακριβά ιδιωτικά κολέγια, υπερασπιζόταν την αριστεία, ως πολιτικός αρχηγός υπερψήφισε τις αμυντικές δαπάνες – μία πρωτοφανής πράξη στην πολιτική ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ – και περιέγραφε φορώντας ακριβές γραβάτες και καλοσιδερωμένα πουκάμισα πως προσευχόταν στο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ «να έχει καλά τους δικούς μου και να μην είμαι γκέι». Η φράση που τόσο επιπόλαια εκστόμισε για τους πολιτικούς του αντιπάλους πως «σκοτώνουν παιδιά», δυστυχώς, έφερε στην επιφάνεια το μόνο κοινό στοιχείο που επιμένει να διατηρεί από το παρελθόν. Εχοντας διανύσει έως τώρα μία διαδρομή μετριοπάθειας συγκριτικά με τον μόνιμα υπερθετικό βαθμό του παλιού ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να καταλήγει τελικά και αυτός στην παλιά δοκιμασμένη συνταγή της εχθροπάθειας, της ρητορικής του μίσους, του διχασμού. Εκεί όπου θέση αποτελεί η αντίθεση, οι τραγωδίες εργαλειοποιούνται και ο θάνατος χρησιμοποιείται ως αντιπολιτευτικό υλικό. Μιλώντας ο ίδιος ως τρολ για «υπουργούς που σκοτώνουν παιδιά», συνεχίζει να επιτρέπει στα κομματικά τρολ του ΣΥΡΙΖΑ να εντείνουν τις στοχοποιήσεις, τις συκοφαντίες, τα ψέματα, αντιμετωπίζοντας τον πολιτικό αντίπαλο ως εχθρό που πρέπει, όχι να χάσει πολιτικά, αλλά να εξοντωθεί. Μία σύγκρουση στη λάσπη, χωρίς κανένα πολιτικό ή ιδεολογικό υπόβαθρο.