Το παιχνίδι διπλωματίας πίσω από τη Eurovision

Ποιος τολμάει να γελάει περιπαικτικά με τη συζήτηση για τη Eurovision; Οχι πολλοί πια – και όχι μόνο γιατί η Μαρίνα Σάττι διεκδικεί μια καλή θέση στον σημερινό τελικό. Δύο χρόνια πριν από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης, το μακρινό 1956, ο Ευρωπαϊκός Διαγωνισμός Τραγουδιού έγινε η πρώτη κοινή, «ενωμένη» δραστηριότητα για τις χώρες που σε λίγα χρόνια θα βρίσκονταν στον πυρήνα της ΕΕ – και, όσο κέρδιζε κοινό και ενδιαφέρον, με τα χρόνια εξελίχθηκε στην πιο διευρυμένη εκδοχή της πολιτικής και νομισματικής ένωσης, με χώρες διασύνδεσης στη βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή, ακόμα και στη μακρινή Αυστραλία, όπου το ζωντανό σόου του τελικού προβάλλεται πρωί – πρωί. Ο ορισμός της πολιτισμικής υπέρβασης, στην οποία αποτυπώνεται εύκολα η ώσμωση των τελευταίων δεκαετιών διακρατικής συνύπαρξης σε έναν κοινό πολιτικό φορέα, χωρίς οι διαφορές να γεφυρώνονται. Ή μήπως όχι;