Η Αμερική και το πατρογονικό δικαίωμα στη βία

Η Αγρια Δύση και η γοητεία της. Το σύνορο. Καουμπόικα καπέλα και Ινδιάνοι με φτερά στο κεφάλι. Στο θαυμάσιο βιβλίο του «Ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών 1917-1961» (εκδόσεις Φυτράκη, 1963, σε μετάφραση Κώστα Κουλουφάκου) ο Αντρέ Μορουά δίνει μια εξαιρετική περιγραφή του τι σήμαινε η κατάκτηση της Δύσης στο δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα για τους χιλιάδες ευρωπαίους μετανάστες που ενεπλάκησαν σε αυτήν: μια μεγάλη, πρωτόγνωρη, περιπέτεια. Ενας άθλος που διαδραμάτισε κεφαλαιώδη ρόλο στη διαμόρφωση του εθνικού χαρακτήρα των Αμερικανών. Οι απέραντες και ανεξερεύνητες εκτάσεις όπου οι άνθρωποι βοηθούσαν ο ένας τον άλλον και γεννιόταν ένα αίσθημα καλοσυνάτης συμπεριφοράς και αδελφοσύνης. Εκεί που σέβονταν τις γυναίκες επειδή ήταν σπάνιες, πολύτιμες κι επειδή μόνο ένας άγραφος νόμος μπορούσε να τις προστατέψει σε εκείνες τις σχεδόν αφύλαχτες περιοχές. Εκεί που οι κοινωνικοί έλεγχοι μετά βίας και υπήρχαν και ο σερίφης λειτουργούσε μοναχικά και κατά βούληση (πού είσαι φίλε μας Τζιμ Ανταμς;) περισσότερο ως ένας πολεμιστής παρά ως εκπρόσωπος της διοίκησης. Μονόπλευρη βεβαίως εικονογράφηση μιας ιστορίας την οποία οι χολιγουντιανές ταινίες γουέστερν διέδωσαν σε ολόκληρο τον κόσμο αποκρύπτοντας το γεγονός ότι κατέληξε στη συστηματική εξόντωση χιλιάδων γηγενών κατοίκων τής υπό κατάκτηση ηπείρου. Επος όμως χιλιοτραγουδισμένο που συνιστά ιδρυτικό μύθο για τη σύγχρονη αμερικανική κοινωνία. Κι αν κάτι ακόμη επιβιώνει από τα χρόνια εκείνα, αυτό όπως δείχνει ο Πολ Οστερ στο βιβλίο του «Αιματοβαμμένο έθνος» είναι ο φετιχισμός για τα όπλα, ένα «πατρογονικό» υποτίθεται δικαίωμα στην κατοχή και τη χρήση τους που έχει τρομακτικές συνέπειες για τη σύγχρονη αμερικανική κοινωνία.