Τα κοινόχρηστα του εργένη

Γεννήθηκα λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στη Ρούμελη, ο πατέρας από τον Δομοκό, η μητέρα από την Αταλάντη. Ο πατέρας μου, νέος φιλόλογος, διορίστηκε στην Αταλάντη, όπου γνώρισε και παντρεύτηκε τη μητέρα μου που ανήκε σε μεγαλοαστικό σόι με πατέρα δάσκαλο και μάνα με μεγάλη αγροτική περιουσία. Ο ένας αδελφός της μάνας μου, προοδευτικός αγρότης, διάβαζε και μιλούσε γερμανικά και ακολουθούσε μεθόδους καλλιέργειας με γερμανικά εγχειρίδια. Ο άλλος αδελφός δασάρχης και ένας σύζυγος της μιας αδελφής της, ο πρώτος ιδιοκτήτης ταξί σε όλη τη Λοκρίδα. Με το ξέσπασμα του πολέμου ο πατέρας μου κατόρθωσε να πάρει απόσπαση για το Γυμνάσιο Αταλάντης, έτσι τα δίσεκτα χρόνια της Κατοχής είχαμε φαγητό στο πιάτο, μιας και η περιουσία της γιαγιάς είχε και ιδιωτικό φούρνο, έτσι ψήναμε ψωμί και φαΐ, χωρίς να προκαλούμε πολλούς συμπολίτες μας που, αν ήταν κυρίως δημόσιοι ή ιδιωτικοί υπάλληλοι, είχαν τεράστιο πρόβλημα επιβίωσης. Το πατρικό σπίτι της γιαγιάς ήταν μια πλήρης οικονομική μονάδα. Είχε βαρέλια με λάδι, ξίδι, κρασί, αποθήκη με σιτηρά, όσπρια και πιθάρια με παστά κρέατα, ψάρια και πουλερικά.