Συμβαίνει και στους πιο έμπειρους. Εκεί που (νομίζεις ότι) τρέχεις ωραία και καλά στον μαραθώνιο για τον οποίο έχεις προετοιμαστεί μήνες, ξαφνικά νιώθεις σαν να έχεις πέσει με τα μούτρα σε έναν τοίχο από τούβλα. Τα πόδια σου δεν λένε να ακολουθήσουν, έχουν την αίσθηση του ζελέ και ζυγίζουν οκτώ τόνους το καθένα. Κάθε βήμα είναι ένας απόλυτος θρίαμβος της θέλησης και αρχίζεις να αμφιβάλλεις σοβαρά ότι ο αγώνας έχει καν γραμμή τερματισμού. Συνήθως συμβαίνει στους δρομείς κοντά στο 30ό χιλιόμετρο, αν και εγώ, πριν από λίγες ημέρες, στον Μαραθώνιο του Παρισιού, το έπαθα νωρίτερα, γύρω στο 25. Στη δρομική αργκό το λέμε «βρήκα τοίχο» ή «κάρφωσα». Οπως και να το ονομάσεις, είναι μια εμπειρία άθλια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή