Πρόσφατα μπήκα σε ένα δωμάτιο κατάμεστο με κόσμο. Αμέσως αισθάνθηκα την ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, όπως λέμε, με κάτι υπέροχο: χαμόγελα, αγκαλιές, βιβλία και χειρόγραφα που πηγαινοέρχονταν από χέρι σε χέρι, πηγαδάκια και συζητήσεις – συζητήσεις που μάντευα, από τη συγκέντρωση στα βλέμματα, συναρπαστικές. Θέλησα να κολυμπήσω κι εγώ σ’ αυτήν τη λίμνη ζωτικότητας κι έτσι έπιασα κι εγώ την κουβέντα, και γρήγορα κατάλαβα τι είδους σπίθες πετάριζαν ολόγυρά μου: άνθρωποι αντάλλασσαν με πάθος τις γνώσεις τους. Ακουγαν λαίμαργα, με ματιές ολόλαμπρες από ενδιαφέρον, και μιλούσαν χειρονομώντας ανυπόμονα για όσα ήθελαν να προλάβουν να πουν, και να ακούσουν, και να ξαναπούν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή