Τα Βαλκάνια και η ευρύτερη περιοχή επιβεβαιώνουν αυτές τις ημέρες τη θέση τους ως αστάθμητου παράγοντα στη γεωπολιτική αρχιτεκτονική. Τη ρευστότητα επιτείνει ένα ρεύμα αναθεωρητισμού που φαίνεται να παρασύρει και χώρες όπως η Βόρεια Μακεδονία ή η Αλβανία ενώ σε αυτό εμμένει σταθερά η Τουρκία, παρά τους διαύλους με τη χώρα μας ή τη χθεσινή επίσκεψη του έλληνα Πρωθυπουργού στην Αγκυρα.

Χθες για παράδειγμα η τουρκική πλευρά στις κοινές δηλώσεις με τον Μητσοτάκη επιχείρησε να καταδείξει πως εκπροσωπεί τον ισλαμικό κόσμο και ο Ερντογάν πήρε υπό τις φτερούγες του για μια ακόμη φορά την ακραία πτέρυγα της Παλαιστίνης, τη Χαμάς. Κοινός τόπος εδώ δεν υπάρχει. Ούτε όπως φάνηκε στο θέμα της Μονής της Χώρας ή στο πεδίο των μειονοτήτων.

Παράλληλα η επικράτηση των υπερεθνικιστών στα Σκόπια ενισχύει μια δίνη αναταραχής και στη γείτονα χώρα και δυναμιτίζει τη διεθνή Συμφωνία των Πρεσπών υπονομεύοντάς την.

Η δε προκλητική φιέστα του Εντι Ράμα στην Αθήνα – επίσκεψη που δεν εξηγήθηκε επαρκώς αλλά και δεν τήρησε όλους τους όρους μιας επίσημης επίσκεψης – μας υπενθύμισε τα βήματα διαλόγου και κοινών τόπων που ακόμη πρέπει να κάνουμε και με την Αλβανία. Και προφανώς και με ευθύνη της δεύτερης. Ολα τα παραπάνω συν το εκρηκτικό κλίμα μεταξύ Σερβίας και Κοσόβου θα πρέπει να θέτουν σε εγρήγορση την ελληνική πλευρά και σε απόλυτη διαφύλαξη των κόκκινων γεωπολιτικών μας γραμμών.