Η προώθηση των ρωσικών δυνάμεων στο Χάρκοβο και η νέα έξαρση των εχθροπραξιών στην Ουκρανία εκκινεί μια νέα δραματική τροπή στην παραπάνω από δίχρονη εισβολή του Πούτιν στη γειτονική του χώρα. Δεν θέτει μόνον σε δοκιμασία εκ νέου τον ουκρανικό αμυνόμενο λαό. Θέτει και προ των ευθυνών τους τη Δύση, το ΝΑΤΟ, τις ευρωπαϊκές χώρες και τις ΗΠΑ.

Η επί της ουσίας εγρήγορση από τη μεριά τους είναι το ελάχιστο. Η καταδίκη της νέας βίας είναι επίσης αυτονόητη ως συλλογική πράξη. Η αποσαφήνιση των κόκκινων γραμμών, η υπενθύμιση πως μιλάμε για βάναυση αναθεώρηση μιας εθνικής κυριαρχίας, η σαφής διατύπωση και χάραξη μέτρων κύρωσης εκ νέου για τον εισβολέα είναι παράμετροι που θα πρέπει να εξεταστούν.

Υπάρχει όμως κάτι βαθύτερο και πιο ουσιαστικό: Η έμπρακτη βοήθεια στην Ουκρανία. Η συντονισμένη ευρωπαϊκή αρωγή για τον λαό της που έχει υποστεί φρικτά πλήγματα που θέτουν σε κίνδυνο τη συνοχή και το φρόνημά του. Ας μη γελιόμαστε: πίσω και πέρα απ’ το ουκρανικό δράμα που αναζωπυρώνει όλους τους αναθεωρητικούς κινδύνους στον πλανήτη επείγει μια άλλη μορφή θωράκισης απέναντι σε κάθε κίνδυνο και απειλή.

Πίσω και πέρα απ’ το ουκρανικό δράμα διακυβεύονται οι φιλελεύθερες δημοκρατίες και ο αξιακός τους πυρήνας. Η οχύρωση των αξιών αυτών τέμνεται με τη στήριξη στη δοκιμαζόμενη χώρα. Η αδιαφορία θα είναι καταστροφική και όχι μόνον για τον αμυνόμενο.