Διαβάζω για τα πενήντα χρόνια από τη Μεταπολίτευση και συνειδητοποιώ ότι, στην πραγματικότητα, είναι η ζωή μου όλη. Πρωτοτσαλαβουτούσα στην εφηβεία εκείνο το απόγευμα που βγήκαμε στους δρόμους, εγώ τουλάχιστον χωρίς καλά καλά να καταλαβαίνω το πώς είχε γίνει αυτό που έβλεπα στα χαρούμενα πρόσωπα των ανθρώπων, αυτό που άκουγα, αυτό που, σχεδόν, μύριζα στον αέρα. Με πήρε μαζί της η μεγαλύτερη αδελφή μου κι εγώ – για να αισθάνομαι κάπως «μεγάλη» – πήρα μαζί μου και το 11χρονο γειτονόπουλο, τον Θεοδωράκη, σχεδόν πραξικοπηματικά. Στα πρώτα κατοπινά χρόνια μάλιστα είχα την εντύπωση, όχι, βεβαίως, με τη λογική αλλά με το συναίσθημα, ότι η Μεταπολίτευση είχε, με κάποιον τρόπο, γίνει ειδικά για εμένα. Για να μπω στο τερέν των ενηλίκων χωρίς περιορισμούς και «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή