Σιωπηρές πλειοψηφίες

Οσα συνέβησαν στη φετινή Eurovision ήταν υπό μια έννοια αισιόδοξα αλλά και αποκαλυπτικά. Για την ελληνική κοινωνία, αλλά και για τον λαό της Ευρώπης. Διότι μπορεί να κυριάρχησε στις συζητήσεις η ανήλικη και αγενέστατη συμπεριφορά της 37χρονης Μαρίνας Σάττι απέναντι στην 20χρονη συνυποψήφιά της από το Ισραήλ, συνέβη όμως και κάτι πολύ πιο σημαντικό. Υπάρχει ένας όρος που χρησιμοποιείται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας και είχε λανσαριστεί στην Αμερική από τον πρόεδρο Νίξον σε τηλεοπτική ομιλία του στις 3 Νοεμβρίου 1969: η «σιωπηρή πλειοψηφία». Χρησιμοποιείται για εκείνη την ομάδα πολιτών που δεν σηκώνει εύκολα γροθιά, δεν συνηθίζει να βγαίνει στον δρόμο, υποεκπροσωπειται στα μέσα ενημέρωσης διότι δεν σκαρώνει συνθήματα, δεν αποτελεί μέρος του μοχλού πίεσης που ασκούν οι διαδηλωτές στις πλατείες. Στη χώρα μας ήταν εκείνη η ομάδα πολιτών που οδήγησε στη νίκη τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος ενσάρκωσε τη μετάβαση στην κανονικότητα και δημιούργησε τον πολιτικό χώρο για να συναντηθούν δυνάμεις της κοινωνίας που συσπειρώθηκαν κάτω από τον κοινό στόχο του «Μένουμε Ευρώπη» και έδιναν μάχες σε κοινά χαρακώματα απέναντι στη δημαγωγία, την τοξικότητα, το μπάχαλο, το κοινωνικό μίσος, τις δολοφονίες χαρακτήρων. Ηταν εκείνη η ομάδα πολιτών που ήταν σχεδόν εξαφανισμένη από τα social media και δεν κατέβαινε στην πλατεία. Αν έμπαινε κανείς στο Twitter λίγο πριν από τις εκλογές, θα έφευγε με την απόλυτη βεβαιότητα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε με προβάδισμα τουλάχιστον 20 μονάδων. Στην πραγματική ζωή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συγκέντρωσε ούτε 20% και έχασε με προβάδισμα της ΝΔ 23 μονάδων.