Παραπέμπω στο σημερινό μου κείμενο σε ένα έργο, στον «Δαβίδ» (αγνώστου χίου λογίου), εξόχως ερεθιστικό για σκηνοθέτη και παραγωγή (ηθοποιούς, εικαστικούς, συνθέτες) μιας παράστασης. Αφορμή η παράσταση του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου και του ΑΜΦΙ-ΘΕΑΤΡΟΥ το 1980, σε καλοκαιρινή περιοδεία, αλλά και στην πατρίδα του αγνώστου ποιητή, στη Χίο, με σκηνικά και κοστούμια του Γιώργου Πάτσα και εξαίσια μουσική της Ελένης Καραΐνδρου. Οι εξαιρετικοί πρωταγωνιστές του θιάσου (Κώστας Τσιάνος, Τάσος Υφάντης, Μελίνα Μποτέλλη, Ιλιάδα Λαμπρίδου, Ρίκα Σηφάκη, Γιώργος Τσιδίμης, Νικήτας Αστρινάκης, Μιχάλης Μητρούσης, Ηλίας Ασπρούδης, Πάνος Σκουρολιάκος, Ζωή Ρηγοπούλου και Λήδα Τασοπούλου) προσέφεραν μια παράσταση – θεατρικό μάθημα ύφους και σκηνικού ήθους, πολύτιμο θεατρικό και γλωσσικό μνημείο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς:

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή