Διάβαζα στο φύλλο των «ΝΕΩΝ» της Πέμπτης το ρεπορτάζ της Ζωής Λιάκα από τον κύκλο συζητήσεων «Ηλικία και διακρίσεις» που διοργάνωσε το Εθνικό Θέατρο. Ενδιαφέροντα τα θέματα που θίχτηκαν, απλώς θεωρώ ότι αναπαράχθηκαν κάποια κλισέ που, ευτυχώς, δεν ισχύουν πια. Σίγουρα, όπως λέχθηκε, μια γυναίκα άνω των 50 ετών είναι δύσκολο να βρει δουλειά, αλλά συμβαίνει αυτό σε όλους τους εργασιακούς χώρους; Ειδικά στο θέατρο, ακόμη και οι θεωρούμενες νέες πρωταγωνίστριες, όπως η Στεφανία Γουλιώτη και η Κόρα Καρβούνη, διανύουν εδώ και χρόνια τη δεκαετία που έχει μπροστά το «τέσσερα» – και δεν θα δημοσιοποιούσα ηλικίες αν δεν ήταν οι ημερομηνίες της γέννησής τους αναρτημένες φάτσα φόρα στο Διαδίκτυο. Τα θεατρικά μας κεφάλαια, όπως η Καριοφυλλιά Καραμπέτη, έχουν περάσει τα εξήντα, ενώ υπάρχουν αρκετοί και πολύ καλοί ηθοποιοί, άνδρες και γυναίκες, που εξακολουθούν να παίζουν στη δεκαετία των εβδομήντα ή ακόμη και των ογδόντα τους χρόνων. Το ότι θα επιλεχθούν για ρόλους που ταιριάζουν στην ηλικία τους – και, ευτυχώς, βρίθει από τέτοιους το παγκόσμιο ρεπερτόριο – είναι το φυσικό και το αναμενόμενο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή