Η απόφαση του δικαστηρίου στην Καλαμάτα που δήλωσε αναρμόδιο για να δικάσει μια υπόθεση που αφορά τα διεθνή ύδατα και επέλεξε την αθώωση των διασωθέντων του τραγικού ναυαγίου της Πύλου που βρέθηκαν κατηγορούμενοι ενώπιόν του ήταν ένα καλό νέο. Βεβαίως, αυτά ήταν γνωστά εξαρχής σε αυτούς που αποφάσισαν τη δίωξη και προσωρινή κράτησή τους. Ομως, πρυτάνευσε τότε μια λογική που αντί να δει στο ναυάγιο την τραγική αποτυχία μιας «Ευρώπης-φρούριο», που στην πράξη καταργεί το δικαίωμα στο άσυλο και στη μετανάστευση, αλλά και σοβαρότατα προβλήματα ως προς τον μηχανισμό διάσωσης, κυρίως προσπάθησε να αναζητήσει για άλλη μια φορά «διακινητές» μεταξύ των ίδιων των θυμάτων. Το έχουμε δει σε ανάλογες δίκες στα νησιά του Αιγαίου, όπου είχε καταγραφεί ότι μπορεί να θεωρείται «διακινητής» ακόμη και όποιος από τους πρόσφυγες έσπευσε να κρατήσει το πηδάλιο για να αποφύγει να πέσει ένα σκάφος στα βράχια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή