Ηχοδύναμα

Μότσαρτ: Συμφωνίες αρ. 35, 36 και 40. Γερμανική Φιλαρμονική Δωματίου της Βρέμης, Τάρμο Πελτοκόσκι, Deutsche Grammophon

Ο Μπρούνο Βάλτερ υπήρξε ένας από τους γνήσια μεγάλους μαέστρους του 20ού αιώνα, μαθητής και φίλος του Μάλερ και αυθεντία στα έργα του δασκάλου του αλλά και σε σειρά άλλων συνθετών, όπως του Μπραμς, του Μπετόβεν και, βεβαίως, πρωτίστως του Μότσαρτ. Σε πλήρη αντίθεση με τους περισσότερους συνομήλικους εξίσου μεγάλους ομότεχνούς του, όπως λ.χ. τους «τρομερούς Ούγγρους», τον Σελ και τον Ράινερ, ο Βάλτερ ήταν πάντοτε μειλίχιος, ευγενής με τους μουσικούς της ορχήστρας και τους δίδασκε περισσότερο με υπομονή και πειθώ παρά με αυθεντία και πειθαρχία. Εκνευριζόταν δε πολύ σπάνια και δεν είχε ξεσπάσματα – όταν όμως είχε, έβγαζε καπνούς. Και ένα τέτοιο ήταν κάποτε που μιλούσε για τους νέους μαέστρους που βιάζονταν να ερμηνεύσουν τα πιο απαιτητικά έργα του ρεπερτορίου, αναφερόμενος ειδικά στην 40ή συμφωνία του Μότσαρτ, λέγοντας, περίπου σε κατάσταση έκρηξης, ότι ο ίδιος είχε φτάσει σε ηλικία πενήντα ετών μέχρι να τολμήσει να τη διευθύνει και να την ηχογραφήσει – τέτοιο δέος είχε για το μέγα αυτό έργο το οποίο ο Τοσκανίνι χαρακτήριζε «αρχαία τραγωδία». Εβγαζε όμως καπνούς όταν έβλεπε νεαρούς μαέστρους να την περιλαμβάνουν στις συναυλίες τους, καθώς θεωρούσε ότι την ωριμότητα που απαιτούσε ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατον να τη διαθέτουν νέοι συνάδελφοί του. Και ασφαλώς δεν είχε άδικο ως προς τις απαιτήσεις αυτού του μυστηριακού αριστουργήματος.