Δεκατρία χρόνια μετά

Το ημερολόγιο λέει ότι έχουν ήδη περάσει δεκατρία χρόνια. Ας πούμε, χονδρικά, το ένα τέταρτο των πενήντα της Μεταπολίτευσης. Αλλά πρόκειται για ένα πολύ πυκνό, ιστορικά, χρόνο. Μέσα σε αυτά τα δεκατρία χρόνια δεν κλονίστηκαν μόνο οι πολιτικές ισορροπίες αλλά και η ίδια η έννοια της δημοκρατίας. Οχι, απλώς, θεωρητικά αλλά και πρακτικά, χειροπιαστά. Διότι τι σημαίνει το ντου στη Βουλή που είχαν επιχειρήσει οι Αγανακτισμένοι; Ακριβώς ό,τι και η εισβολή των τραμπιστών στο Καπιτώλιο τον Ιανουάριο του 2021. Κι αν φώναζαν, τότε, ότι η χούντα δεν τελείωσε το ’73 (θυσιάζοντας την ιστορική αλήθεια χάρη της ρίμας του συνθήματος), η Μεταπολίτευση, δηλαδή η πλέον μακρόχρονη περίοδος δημοκρατίας και πολιτικής ομαλότητας στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, ουσιαστικά τότε τελείωσε. Ποδοπατήθηκε από ένα αλλοπρόσαλλο πλήθος που θεώρησε ότι το «δανεικά κι αγύριστα» είναι δημοκρατικό δικαίωμα ή, έστω, μαγκιά με δημοκρατικό πρόσημο και όχι αυτοταπείνωση.  Θυμάμαι τις μούντζες και τις κρεμάλες έξω από το Κοινοβούλιο. Κάθε μέρα, όλη μέρα και για πολύ καιρό. Θυμάμαι μικρά παιδιά στους ώμους των γονιών τους να μουντζώνουν κι αυτά. Και κάποια μέσα να το θεωρούν συγκινητικό και τεκμήριο εθνικής οργής και ανάτασης συνάμα. Τι να απόγιναν άραγε αυτά τα πιτσιρίκια; Αν τότε ήταν πάνω-κάτω έξι χρονών, τώρα θα κοντεύουν τα είκοσι. Πώς να έχει διαμορφωθεί ένας νέος άνθρωπος που οι γονείς του τού δείχνουν, προφανώς με καμάρι, ότι στα έξι του είχε γίνει πρωτοσέλιδο, έστω και πλάτη, επειδή έριχνε μούντζες στη δημοκρατία; Τι κάνουν σήμερα όλοι εκείνοι που φώναζαν «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή»; (Ανεξάρτητα από το αν ήταν στην πάνω, στην κάτω, στη δεξιά ή στην αριστερή πλατεία, όλοι οι Αγανακτισμένοι το φώναξαν κάποια στιγμή.) Εχουν ανακτήσει την αξιοπρέπειά τους την οποία υποτίθεται ότι ήθελαν πίσω;