Οποτε η Ελλάδα καταλαμβανόταν από εθνική ανασφάλεια (δηλαδή σχεδόν μονίμως) προέβαλλε «πολιτιστικά ζητήματα» ως μείζονα, ως ταυτοτικά. Οι μελετητές π.χ. θεωρούν τα «Ευαγγελικά» και τα «Ορεστειακά» και τις εκρηκτικές εκφάνσεις του γλωσσικού ζητήματος (μάλιστα σε μια εποχή ευρύτατου λαϊκού αναλφαβητισμού) ως εκδηλώσεις της εθνικά και κυρίως οικονομικά ταπεινωτικής ήττας στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Ενώ η (υψηλή) τέχνη και οι βαθύτερες πολιτιστικές αναμορφώσεις είναι μάλλον περιθωριακά στοιχεία στην καθημερινότητα, είναι ικανά να διεγείρουν ένα πολύ πιο σύνθετο σύστημα εκκρεμών ταυτοτικών αιτημάτων. Να αναλάβουν, κατά κάποιον τρόπο, την εθνική «αυτοπραγμάτωση».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή