Σπάνια στο παρελθόν μού κίνησαν το ενδιαφέρον οι διαγωνισμοί τραγουδιού της Eurovision. Απέφευγα να τις παρακολουθήσω γιατί τις θεωρούσα ξεπερασμένες και ρηχές, όχι μόνο για το επίπεδο των τραγουδιών αλλά και για την όλη σκηνική αντιμετώπιση. Εντυπωσιακά, αλλά σχετικά αδιάφορα εφέ που δεν είχαν σχέση με τα θεαματικά σκηνικά, σχεδιασμένα από αρχιτέκτονες και designers των μεγάλων ροκ συναυλιών, που κατέφθαναν με αμέτρητα καμιόνια στους χώρους εγκατάστασης. Είχα τη χαρά να παρακολουθήσω τη μαγεία του στησίματος αυτών των λυόμενων πολυσύνθετων δομών, όπως με τη συναυλία των Pink Floyd στο Ολυμπιακό Στάδιο το 1989, και στη συνέχεια απόλαυσα το μαγικό τελικό αποτέλεσμα που προέκυψε με την αξιοποίηση της τότε σύγχρονης τεχνολογίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή