Την τελευταία δεκαετία, στους τριάντα τελευταίους τελικούς της Ευρώπης, μόνο δύο από τις εξήντα ομάδες ήταν έξω από το μπλοκ των ισχυρών (Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία) και των περιφερειακών τους (Πορτογαλία, Ολλανδία). Ντνίπρο (Ουκρανία) το 2015, χάνοντας από τη Σεβίλλη τον τελικό του Europa League, και οι Ρέιντζερς (Σκωτία). Σαν ελληνικό ποδόσφαιρο είχαμε έναν τελικό, του Παναθηναϊκού το 1971, τότε που η σχέση των ευρωπαϊκών διοργανώσεων με τις σημερινές δεν συναντώνται ούτε στο όνομα. Και όμως ο Ολυμπιακός μισό αιώνα μετά τα κατάφερε δίνοντας σε όλους μας ένα πρώτης τάξεως μάθημα. Οχι για το πώς παίζεις με τρεις κεντρικούς χαφ και πιέζεις στο επιθετικό τρίτο του γηπέδου, αλλά για το πώς πιστεύοντας σε κάτι μεγάλο κάποτε καταφέρνεις κάτι απροσδόκητο. Και όταν τα καταφέρνεις νιώθεις περίφημα. Και βλέπεις καμιά φορά γύρω σου μάτια δακρυσμένα από χαρά και ευτυχία.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ