Αναμνήσεις

Πάντα όταν ακούω αυτό το «ξεκινούν οι πανελλαδικές εξετάσεις» νιώθω τον ίδιο κόμπο στο στομάχι. Αναρίθμητες αναμνήσεις, ένα ετερόκλητο μείγμα συναισθημάτων, ένα αδιόρατο χαμόγελο. Για τα χρόνια της αθωότητας, της νεανικής βεβαιότητας ότι όλα είναι εφικτά. Αλλά κι εκείνα τα ατελείωτα ξενύχτια για να απομνημονεύσεις και την τελευταία λεπτομέρεια που μπορεί να άλλαζε τα μόρια που θα έκριναν τη σχολή επιλογής. Θαυμάζω απεριόριστα τα παιδιά που πετυχαίνουν σε δύσκολες σχολές στο δημόσιο Πανεπιστήμιο. Που μπαίνουν στη διαδικασία του σκληρού ανταγωνισμού, που αποστρέφονται τις εύκολες λύσεις. Θυμάμαι τον κόπο, την αγωνία, τη μάχη με τον χρόνο, τις αμέτρητες ώρες. Και πάντα τις οικογένειες των παιδιών. Τους υπασπιστές στον πετροπόλεμο, που στηρίζουν, αγωνιούν κρυφά, μετρούν ώρες. Αλλά και χρήματα. Για τις εναλλακτικές επιλογές μιας πιθανής μη επίτευξης του αρχικού στόχου.