Διπλό είδωλο στον σπασμένο καθρέφτη*

Κοίτα τώρα κάτι τερτίπια που κάνει η γλώσσα. Η λέξη «είδωλο» σημαίνει, κατ’ αρχάς, ομοίωμα αλλά που είναι, συγχρόνως, και αντικείμενο λατρείας. Λόγω αυτής της ερμηνείας σημαίνει και εκείνον που χαίρει μεγάλης αγάπης και θαυμασμού από τον κόσμο. Τον, ας τον πούμε, σταρ. Το είδωλό μας όμως είναι και αυτό που αντικρίζουμε στον καθρέφτη, η εικόνα μας. Και κάπου εκεί ανιχνεύω εγώ τη σύνδεση ανάμεσα σε αυτόν που θαυμάζουμε και στον εαυτό μας. Είναι ένα είδος προβολής που δεν ανταποκρίνεται όμως στην αλήθεια. Αυτός που έχουμε «ανεβάσει» στο βάθρο του ειδώλου, κάπου στο βάθος του μυαλού μας, πιστεύουμε ότι είναι ένας αντικατοπτρισμός του ιδανικού εαυτού μας. Τον αποθεώνουμε όταν κάνει κάτι που θεωρούμε ότι θα κάναμε κι εμείς αν ήμασταν κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Και επειδή δεν είμαστε, μαζί με τον θαυμασμό αναπτύσσεται παράλληλα και ένα είδος ζήλειας. Σαν να την έχουμε στημένη στο είδωλό μας, σαν να περιμένουμε το παραμικρό παραπάτημά του για να του την πέσουμε. Και σαν να αντλούμε μία ικανοποίηση επειδή, τελικά, δεν ήταν και τόσο τέλειος. Οπως, ίσως, θα ήμασταν εμείς αν είχαμε την ίδια τύχη, τα ίδια ταλέντα ή τα ίδια εφόδια. Και κάπου εδώ αρχίζει, αλλά και τελειώνει συγχρόνως, η μεγάλη χίμαιρα της ιδέας που έχουμε για τον εαυτό μας.