Νύχτα μαγική

Τι να πω τώρα εγώ για το βράδυ της Τετάρτης, τι να πω για τις πρώτες ώρες της Πέμπτης; Τι να πω για το πρώτο ευρωπαϊκό κύπελλο στο ποδόσφαιρο που κέρδισε ποτέ ελληνική ομάδα; Πενήντα τρία χρόνια ολόκληρα το περίμενα αυτό. Από το 1971, ντάλα δικτατορία, από εκείνο το καλοκαίρι που ο Παναθηναϊκός πήγε στο Γουέμπλεϊ, στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, όπου κι έχασε από τον Αγιαξ. Θα το ομολογήσω, είχα σκάσει από το κακό μου και τη ζήλια μου. Δεν θα πω ψέματα, δεν χαιρόμουν με τη διάκριση μιας ελληνικής ομάδας. Γιατί να χαρώ αφού δεν ήταν η δική μου ομάδα. Στο Δημοτικό πήγαινα, δεν μπορούσα ούτε να κατανοήσω ούτε να νιώσω τη διαφορά μεταξύ «οπαδού» και «φιλάθλου». Αλλά, και να μπορούσα, έχω την αίσθηση ότι πάλι το πρώτο θα επέλεγα. Γι’ αυτό και τις επόμενες, μετά το Γουέμπλεϊ, ημέρες συντονίστηκα απόλυτα με το ολυμπιακό σύνθημα «Φέρτε μας τον Αγιαξ» (και θυμάμαι ότι, τουλάχιστον στη Σύρο, το έλεγαν, τότε, ως «πείραγμα» – λόγω των συνειρμικών υπονοουμένων – στις κοπέλες οι μάγκες με τα μηχανάκια και δεν θεωρούνταν σεξουαλική παρενόχληση).